Таң
 
Күн
 
Бесін
 
Екінті
 
Шам
 
Құптан
 
20
Дүйсенбі,
Мамыр

һижри

Пайғамбарымыз (Алланың оған игілігі мен сәлемі болсын) Муаз бин Жәбәлға (р.а) былай деді: «Я, Муаз! Әлбетте, Алла Тағала жер мен көкті жаратпас бұрын жеті періште жаратты. Осы жеті періштенің әрбіреуін әрбір көк есігіне күзетке қояды. Бұл періштелер ішінде ғайбат, мақтану, тәкаппарлық, өзін-өзі, жақсы көру, қызғаныш, рия араласқан амалдың, мейрімсіздің амалын және ықылассыз, яғни Алла ризалығы үшін жасалмаған амалдардың Алла Тағаланың алдына шығуына рұқсат етпейді. Сосын бұлардың бірі де араласпаған бір амал әкелінеді. Алла Тағалаға ұсынылады, бірақ Алла Тағала:«Мен құлымды сендерден де артық білемін. Ол амалын мен үшін жасамады» - деп қабыл етпейді».

Дәуіт (ғ.с.) пайғамбардың өте беделді уәзірі болған көрінеді. Пайғамбар дүние салған соң, уәзір Дәуіттің ұлы Сүлеймен (ғ.с.) патшаның да жанында қызметте болыпты. Бір күні Сүлеймен (ғ.с.) сәске уақытында уәзірімен бірге отырады. Кенет бір кісі Пайғамбарға (ғ.с.) сәлем беріп құзырына кіреді.

Пайғамбарлар қиссасын естімеген және оқымаған адам аз шығар. Адамның табиғаты осындай, яғни адам тарихи оқиғаларды, қиссаларды жақсы көреді екен. Сол себепті Алла тағала Құранда көптеп қиссаларды берген. Адам оқысын, ойлансын, ғибрат алып, ой түйсін дегендей.

Бір студент пен профессор саябақта серуендеп келе жатады. Егістік жақтан өтіп бара жатқан кезде өте ескі аяқ-киім мен шапанды байқады. Айналаға көз жүгіртіп қараса, жұмыс істеп жатқан бір кедейден басқа ешкім жоқ екен. Студент жас әзіл үшін әлгі кедейдің аяқ киімі мен шапанын тығып қойып, оның әрекетін бақыламақ болады.  Бұны байқап тұрған ұстазы шәкіртіне: «Сен шынымен де мұны көргеннен бір ләззат алғың келе ме?! Олай болса әр аяқ-киімге бір-бір тиыннан салып көр...», - дейді.

Құрбақаны ыстық суға лақтырса, не болады? «Бұл жерден дереу кетуім керек» деп құрбақа жылдам шешім қабылдайды да тездетіп судан тысқары секіріп кетеді.

Жақып пайғамбар (а.с) Әзірейіл періштемен (а.с) дос еді. Бір күні Жақып пайғамбар Әзірейілге: "Ей, досым, бұл жолы менімен жүздесуге келдің бе, жоқ, жанымды алуға келдің бе?" - деп сұрайды. Әзірейіл (а.с) қал сұрау ниетімен келгенін білдіреді.

«Қанша кәллә болса сонша ой болады» дей ме, осы сөз рас-ау. «Дауласқан адамның екеуі де ақылсыз» деген тұжырыммен келісер болсақ, өмір сүрудің өзі оңтайланар еді. Себебі дауласқан адамдар соңыра келгенде екі бөлек дүниені айтып жатқаны белгілі болады. Бірі алманы домалақ дейді, ал бірі – қызыл дейді. Мұны түсінген екеу де ойлағысы келмей, тұжырымды шеткері итереді. Ал төмендегі мысал дауласудың еш керегі жоқ іс екенін тағы бір дәлелдей түспек…

Сіз басқа қалаға сапарға бара жатырсыз делік.Ет жақын туысыңыз Сізге 24 мың теңге ақша береді. Бірақ, мынадай өтініш айтады: "Маған сапарыңнан осы ақшаның 1 мың теңгесіне сыйлық алып келші, қалғанын өз қажетіңе жарата бер".

Куфа қаласында жас етікші Имам Ағзам Әбу Ханифамен көршілес тұрды. Күн сайын кеш батқанда еңбегінен түскен ақшаға сыра сатып алатын. Мас болған сәтінде күнделікті бір өлеңін қайталап айта беретін: «Керек кезімде құшақтасып жүрген, енді мен мұқтаж болған кезімде, қайда кетті сол бір достарым?». Түні бойы ұйықтамай, құлшылық етіп жүрген Әбу Ханифа осы сөздерді естиді.

Бұрын мен өмірді бақылап, адамдарды өзгертуге болады деп ойлайтынмын. Бірақ, уақыт өте келе мен тек өз-өзімді ғана бақылай алатынымды және ағымдағы уақытқа ғана иелік ете алатындығыма көзім жетті. – «Ешкім ертең не істейтінін білмейді әрі ешкім қай жерде өлерін де білмейді. Күдіксіз Алла толық білуші, хабар алушы». («Лұқман» сүресі, 34 аят)

50 бет, барлығы: 54